Een chirurg, begin 40*, voelt zich in toenemende mate ongemakkelijk in zijn werk. In een maatschap met recent verloop. Met nieuwe collega’s die hun best doen hun eigen plek te veroveren, misschien wel ten koste van zijn plek. Onderweg naar samenwerking met collega’s in een ander, groter ziekenhuis. Ook daarin zorg voor de eigen plek.
En een perfectionist, die op het krampachtige af probeert alles tot in detail onder controle te hebben. Dat is in deze constellatie niet meer leuk, zo blijkt wel in het eerste gesprek. Ook niet voor zijn omgeving in het ziekenhuis. Hij voelt wel dat men niet met plezier met hem werkt. Er is geen verbinding meer.

Al snel komen we op het thema “loslaten”, om de ergste druk van de ketel te halen. Dat is niet eenvoudig voor een perfectionist. Je verliest dan toch de controle? Hoe zit dat dan met je verantwoordelijkheid?

Daar hebben we uitvoerig bij stil gestaan. Door op concrete voorbeelden door te vragen: “en wat gebeurt er dan, hoe erg is dat, voor wie, wie heeft daar verantwoordelijkheid in”. Als de chirurg een perfectionist is, maar daarin de medewerkers niet mee kan nemen, kunnen die medewerkers “achterover leunen”. Zij krijgen immers geen verantwoordelijkheid. De dokter let toch overal op?

Als de dokter een perfectionist is, gaan de anderen achterover leunen

Zoiets moet natuurlijk even “landen”, dat loslaten. Eerst maar eens proberen om de verbinding met de medewerkers te herstellen. Hoe ga je dat doen? Wat zou jij als medewerker van de dokter verwachten om je met hem te verbinden, met hem medeverantwoordelijkheid te nemen? Ja, aandacht. Aandacht voor jou als mens en medewerker. Hoe doe je dat? Belangstelling tonen, vragen stellen.
Hij heeft het geprobeerd. Het was bijna een ontdekking. Vooral wat het met hem zelf deed. Alsof het hem ruimte gaf in zijn hoofd.

Dat gaan we vasthouden en voorzichtig werken aan loslaten. Om uiteindelijk in verbinding los te laten.

* Persoonsgegevens zijn gefingeerd, de casus niet