Goed in het vak, maar zoekend naar een “passende stijl”. En dat voelt niet goed, als die anders is dan die van jezelf.

Dat was de kwestie waarmee de AIOS met mij kennis maakte. Bijna klaar met de opleiding, bijna klaar ook met het proefschrift. Een ontspannen jonge dokter, zo leek het.
Over een periode van 2 maanden hebben wij 4 keer gedurende 2 uur met elkaar gesproken. Dan komt er meer op tafel dan alleen de coachingsvraag. Het gaat dan over ambities, hoe die ontstaan zijn, over de “energizers”: bepaalde aspecten van het werk die energie geven, en over de hobbels in de beleving van andere aspecten in dat werk. Daarmee krijgt de coachingsvraag een context, die aanknopingspunten biedt voor antwoorden op de coachingsvraag.

In deze casus ging het om de onzekerheid die voortvloeide uit herhaalde kritiek van de opleider op het optreden van de AIOS in groepsbesprekingen. Overigens had deze AIOS in de directe patiëntenzorg en in vakinhoudelijke voordrachten ruimschoots blijk gegeven van uitstekende kennis en vaardigheden. Waar de kritiek zich op richtte was, dat betrokkene zich niet voldoende “stevig” positioneerde in zulke situaties, te weinig op het puntje van de stoel zat om zich te manifesteren.

Maar die stijl lag deze AIOS niet zo. Die liet zich het liefst alleen gelden als daarmee daadwerkelijk iets werd toegevoegd aan wat al was gezegd. Daarmee kreeg de opleider van deze AIOS in deze bijeenkomsten verbaal noch non-verbaal voldoende hoogte. Dus mijn coachee voelde de druk om “anders” te moeten zijn om de goedkeuring van de opleider te krijgen. De eigen “ruimte” werd kleiner, de expressie nog meer ingehouden.
In 4 gesprekken zijn de coachee handvaten aangereikt, zowel in de sfeer van de eigen mindset als in de sfeer van de interactie met anderen. Handvaten die kunnen helpen om dicht bij jezelf te blijven.
Want dichtbij jezelf ben je sterk, ben je raakbaar. Dichtbij jezelf kan er verbinding ontstaan.
Kortom, zo werd het motto voor de coachee:

“Durf anders te zijn: jezelf”.

We hebben daarmee geoefend in de gesprekken. De coachee heeft het ook toegepast in een sollicitatiegesprek voor een fellowship, en werd aangenomen. Tenslotte sprak mijn coachee er over met de opleider. Hij benoemde de authenticiteit van zichzelf, maar ook de punten waar in de laatste fase van de opleiding nog feed back van de opleider werd gevraagd. Het was een mooi gesprek, waarin ook de opleider hem beter ging zien.

Een mooie les voor coach en coachee: Als je te ver van jezelf raakt wordt je ruimte kleiner, je wordt onzeker. Om die ruimte een “schild” waarmee je die onzekerheid beschermt. Je maakt geen verbinding meer in het contact met anderen. Dichtbij jezelf daarentegen ben je “zeker”, heb je die bescherming niet nodig, je ruimte wordt groter en wie er binnentreedt is welkom.